Ben ilk günlüğümü öğretmenimin ödev vermesi üzerine yazmaya başladım,ilk başlarda güzel gözükse de sonraları bir şey fark ettim.Her gün günlüğe aynı şeyler yazıyordum bu yüzden sonraları sıkıldım.Bundan dolayı da yazmayı bıraktım.Sonra 8.sınıfta öğretmenimin "Günlük diye günü gününe yazmanıza gerek yok,hayatınızda önemli bir yeri olan şeyleri de yazabilirsiniz."demesi bende yeniden yazma isteği uyandırdı.Yine başladım yazmaya ama artık her gün değil içimde duygular biriktikçe döküyorum günlüğüme.Öyle içimde biriyle paylaşıp rahatlayacağım ama biriyle de paylaşmak istemediğim duygularımı günlüğümle paylaşıyorum.Her gün yazmak çok sıkıcı insanın içinden gelmeli yaptığı.Yoksa ondan keyif alamaz ve bir süre sonra sıkılmaya başlar.Bence bunu herkesin denemesi lazım çok işe yarıyor ve insan rahatlıyor.Ama bundan zevk almıyorsa bunu yapmamasını öneririm çünkü bu ona eğlenceli bir aktivite değil de bir zorunluluk gibi gelmeye başlar
Yapılanları güzelleştiren yapma zorunluluğu değil, gerçekleştirme aşkıdır.
YanıtlaSil