Günü unutmuşum ama her zamanki gibi okula gitmek için hazırlandım.Sıradan bir gündü.ilkokuldaydım.öğretmenimiz derse geldi ve derse başladık. Galiba Türkçe dersindeydik.Öğretmenimiz yazı yazacağız demişti.Herkes oflamaya başlamıştı. Ben çok tepki göstermedim. Çünkü yazı yazmak hoşuma gidiyordu. Derste arkadaşlarıma hoca bugün yazı yazdırsa keşke diyordum. Arkadaşlarım bana kızıyorlardı. Ama yazmayı seviyordum. Onlar kızıyor diye bu sevgimden vazgeçmedim. Şiir yazma ödeviydi. şiir okumayı severdim, yazmayı değil. Neyse ödevdi yazdım. Fena olmamıştı.Güzel şeyler yazmışım,beğendik. Ama sevmiyordum şiir yazmayı. O sıralar arada bir de günlük yazıyordum. Ama her gün yazmak sıkıcı gelmeye başlamıştı.Her gün günlük yazma düşüncesi artık bıktırmıştı ama arada bir yazmaya devam ettim. Kendim ile ilgili önemli olayları yazıyordum günlüğüme. Bu böyle devam etti. 6.sınıfa geçtiğimizde Türkçe hocam kompozisyon yazmamızı istedi. Kompozisyonun girişini kendisi yazıp gerisini bizim yazmamızı istiyordu. Güzel de olmuştu, sevmiştim. Şiir yazdırmadığına çok sevinmiştim. Derste yazmaya başlamıştık. Ama ben bitirememiştim. Evde yazıma devam ettim. Ve saatler sonra bitirmiştim. İlk yazdığım kompozisyon 10 sayfa civarındaydı. Hoca sınıfta yazılarımızı okutturmuştu. Beğenmiştik, güzel olmuştu. Hocamız diğer sınıflara da okutmuştu kompozisyonumu.Tabi ki birkaç yanlışım olmuştu ama istekliydim vazgeçmedim,yazmaya devam ettim. Bu böyle devam etti. Hoca kompozisyon ödevi vermeye devam etmişti. Ben de arada sırada kendim yazıyordum. Yazdığım kompozisyonların sayfaları artıyordu bu da beni mutlu ediyordu. Mutluydum. Artık hocamız Türkçe sınavlarında 25 puanlık kompozisyon yazmanızı istiyordu. Her kompozisyondan tam puan alıyordum. Sonraki zamanlarda kardeşimin hikaye yazma ödevi vardı. Hikayesini ben yazmıştım. Öğretmeni çok beğenmişti yazdığım hikayeyi. Bu beğeniler beni mutlu ediyordu. İçimde yazma isteği uyandırıyordu. Yazmaya devam ettim ve hala da ediyorum. Yazmaktan vazgeçmeyi düşünmüyorum. Sonunda istediğim olmasa da. Asla isteklerimizden, bizi mutlu eden şeylerden vazgeçmeyin.
Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi,öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o an... ÖZDEMİR ASAF
Ne umudu yok edebilirsin ne de beklentiyi. Vazgeçmektir çünkü en zor olan.
YanıtlaSil