KAHRAMANLAR :
Zehra: Başkahraman. Müşrik ve Meveddetin kızı. Öğretmen.
Müşrik: İyi kalpli, dürüst, kızını korumak isteyen bir memur.
Meveddet: Zehra'nın annesi
Makbule: Zehra'nın anneannesi
--------------
1. Sahne
(Zehra elinde babasının günlüğü okumaya başlar. Bu sırada okudukları yan bölümde oyuncular tarafından sergilenir.)
Cevdet: Sana bir yardımda bulunabilir miyim Mürşit? (Arkadaşına yardım edebilmek için heveslidir.)
Mürşit: Geçti.... (Başını ellerinin arasına almış bir vaziyettedir.)
Cevdet: Sana mutlaka bir şey yapmalıyım Mürşit. ( Heyecanlanır )
Mürşit: Madem bana yardım etmekte bu kadar ısrarcısın o zaman bana biraz borç para verebilir misin ?
Zehra'yı da alıp buralardan gitmeliyim. ( Utanarak gözlerini kaçırır )
Cevdet: Gerçekten gidecek misin ? ( Şaşırır ve inanmak istemez.)
Mürşit: Evet, bir kızımı zaten kaybettim diğer kızımı da bırakamam buralardan gitmeliyim.(Kararlı ve dik bir duruştadır)
Cevdet: Madem öyle diyorsun tamam yarın yanıma gel sana ne kadar paraya ihtiyacın varsa vereceğim kardeşim.
Mürşit: Tamam arkadaşım çok sağ ol. ( Birbirlerine sarılırlar ) (Mürşit, Cevdet'in yanından ayrılır ve sabaha yakın eve doğru yürümeye başlar.)
-----------
Mürşit: Zehra hemen hazırlan, gidiyoruz.
Zehra: ( Şaşkınlık ve korku ile annesine bakar)
Meveddet: (Uykusundan henüz ayılamamış bir haldedir )Hayrola sabahın bu saati nereye
gideceksiniz?
Mürşit: Zehra'yı alıp beraber sizden uzaklara gideceğiz. Bu kızımı da kaybedemem (Gözleri dolmuştur)
Meveddet ve Makbule: (Gözyaşlarıyla Mürşit'in ayaklarına kapanırlar) Feriha'yı kaybettik Zehra'yı da elimizden alma. Lütfen, bırak onu.
( Zehra bu olay karşısında üzgündür ama babasıyla gittiği için pek de mutsuz değildir. Babasına sürekli kin ile bakılıp her gün kavga yaşanan o evden kurtulduğu için bir bakıma mutludur.) -----
(Defter burada bitiyordu ancak birkaç sayfa ötede okunamayacak kadar fena bir yazıyla yazılmış bir yazı vardı.)
(Defter burada bitiyordu ancak birkaç sayfa ötede okunamayacak kadar fena bir yazıyla yazılmış bir yazı vardı.)
2. Sahne:
Mürşit: (Günlüğüne yazarken bir yandan da sesli olarak söyler.) Yıllar sonra ilk kez iş için İstanbul'a döndüğümde Meveddet'i gördüm. Yüzü solmuş bitkin bir haldeydi adeta yaşayan bir ölüye benziyordu. Açıkçası ona görünmeyi pek istemedim yüzümü gizlemeye çalıştım. Ama beni fark etti koşarak yanıma geldi ve yakama yapıştı.
Meveddet: Zehra nerede? Kızım nerede? Onu bana getir!(Bağırır)
(Makbule Hanım da hemen onun ardından çıkıp gelir. )
Makbule: Zehra'yı hemen bize getir. (Bağırır)
Mürşit: ( Günlüğünü yazar haldedir ve yine sesli olarak söyler ) İkisi de beraber üstüme gelmişti beni o kadar savurdular ki beraber yola düştük onlar benim biraz önüme düşmüşlerdi yerde acı içinde kıvranıyorduk ben yuvarlanarak karşı caddeye çıktım ama onlar... Bir anda bir araba belirdi aşırı derecede hızlanmış savrularak gelen bir araba...Bilmiyorum belki de onları kurtarabilirdim ama Zehra'ya kavuşmadan beni bırakmazlar diye tedirginliğe kapıldım zaten mahalledeki herkes toplanmış bize bakıyordu... Araba hızlandı hızlandı ve bir anda ikisine de çarptı... Önce duvara çarpıp ancak durabilen araca sonra da yerdeki iki kanlı bedene bakakaldım... Herkes onların başına toplanmış yardım etmeye çalışıyordu bense tedirginlik içinde olduğum yerden kalktım koşarak oradan uzaklaştım. Birkaç gün sonra ikisinin de vefat ettiğini öğrendim ama kendimi toparlamalı ve kızımın yanına dönmeliydim bu yüzden hazırlanmak üzere yola çıkmalıyım. ( Günlüğü sonlandırır ve sahneden çıkar. )
--------
( Günlüğün son sayfalarını bitirmiş olan Zehra şok olmuş halde kalakalmıştır.)
Zehra: Bu nasıl olabilir..? Babam bunu yapmış olamaz.. Bunu neden bana söylemedi..?( Göğsü daralır nefes alışı zorlaşır.)
( Mürşit kalkmıştır kızının odasına hafifçe tıklatır ve içeri girer)
Mürşit: Günaydın kızı....(Zehra gözyaşları içinde yatağındadır ve yavaşça babasına bakar.) Ne oldu kızım neden ağlıyorsun? Haydi söyle bana neyin var?
Zehra: ( Babasına gözlerini uzun uzun diker ve elindeki günlüğü gösterir. )
Mürşit: (Günlüğü görünce olanı anlamış ne yapacağını bilemez halde kalmıştır.) Sen bunu nereden buld...
Zehra: (Zehra sözünü keser.) Neden kurtarmadın onları baba? Madem kurtaramadın peki bana neden bunu söylemedin?
Mürşit: Çünkü oradaki herkesle bir olup seni benden almalarından korktum. (Gözleri dolmuştur )
Zehra: Ne olursa olsun bunu bana söylemeliydin annem de anneannem de öldü ve benim bundan haberim bile yok. Ben gidiyorum, bunu bana yaptığına inanamıyorum. (Eşyalarını toplar ve sahneden çıkar.)
Mürşit: (Zehra'nın peşinden koşar ama yetişemez.) Ne yapacağım ben?(Gözyaşları içindedir.)
(Zehra, annesi ve anneannesi için İstanbul'a doğru yola çıkarken Mürşit, pişman bir halde olduğu yere yığılmıştır...)
(Işıklar söner ve perde kapanır.)
Yorumlar
Yorum Gönder