ACIMAK
Eşi ve kayınvalidesi yüzünden kızlarını istediği gibi yetiştiremeyen, onları koruyamayan bir baba vardır. Bir kızı ölüdür diğer kızı ise eşi ve kayınvalidesi yüzünden babasını sevmemektedir. Baba her gün günlük tutar, eşi ve kayınvalidesinin ona yaptıklarını yazardı. Babası öldüğünde bu günlük kızının eline geçer ve kızı okumaya başlar...
Birinci Perde
Cevdet: Sana bir yardımda bulunabilir miyim Mürşit?
Mürşit: Geçti.. Bu tesadüf iki sene evvel olsaydı belki eski arkadaşa bir iyilik edebilirdin. Fakat şimdi...(Duraksar) Ölüler gibiyim... Hiçbir şeye ihtiyacım yok... Yuvarlanıp gidiyoruz...
Cevdet: Sana mutlaka bir şey yapmalıyım Mürşit... (Israr eder.)
Mürşit: (Cevdetle göz göze gelir) Bana hakikaten bir iyilik yapmak istiyor musun?
Cevdet: Elbette... Ona ne şüphe?
Mürşit: (Gözleri dolar) İki kızım vardı... (Özlemle söyler) Biri öldü..Öteki de ya ölecek... Ya ahlâksız olacak ... (Biraz düşünür) Senin hatırlı ahbapların vardır, şu çocuğu leyli bir mektebe kabul ettir misin? Böylece hem bir masumu kurtarmış olursun hem de bana edebileceğin tek iyiliği etmiş olacaksın. (Yüzünü başka bir tarafa çevirip ağlamaya başlar.)
Cevdet Mürşit'in kızını resmi bir mektebe koyamaz. Ancak bazı dostlarının yardımıyla Zehra'yı Marabet Mektebi'ne yazdırır. Mürşit buna da çok sevinmiştir çünkü artık kızını kayınvalidesi ve eşinin elinden kurtarmış olacaktı. (...) Mürşit dört yıl aradan sonra kızı Zehra'yı görmüş hemen tanımıştı ama yanında arkadaşları olduğu için yanına gidip onu utandırmak istemez. (...) Günlük bitmiştir, Zehra cenazenin olduğu odaya girer.
İkinci Perde
Zehra: Baba... (Ağlamaya başlar) Benim zavallı babam. (Gözünden yaşlar akarken babasının ayaklarını öper.) Baba... Zavallı babam... Affet beni...
Zehra birkaç gün sonra Anadolu'daki mektebine döner. Muallimin artık bir eksiği kalmamıştı. Acımayı öğrenmişti.
Perde
Yorumlar
Yorum Gönder