1.PERDE
(Zehra’nın günlükten okudukları sahnede canlanır)
Cevdet: Sana bir yardımda bulunabilir miyim Mürşit?
Mürşit:(uzaklara dalarak)Geçti,bu tesadüf bir iki sene evvel olsaydı belki eski arkadaşa bir iyilik edebilirdin. Fakat şimdi(gözlerinden yaş akmaktadır.) Ölüler gibiyim... Hiçbir şeye ihtiyacım yok, Yuvarlanıp gidiyoruz...
Cevdet:(ısrarcı bir şekilde) Sana mutlaka bir şey yapmalıyım Mürşit.
Mürşit:(gülümser)…(birkaç saniye sonra) Bana hakikaten bir iyilik yapmak istiyor musun?
Cevdet: Elbette... Ona ne şüphe?
Mürşit: İki kızım vardı... Biri öldü... Öteki de ya ölecek(durur,kafasını öne eğer) Ya ahlâksız olacak.Senin hatırlı ahbapların vardır. Şu çocuğu bir leyli mektebe kabul ettirebilir misin? Böylece hem bir masumu kurtarmış hem de bana edebileceğin tek iyiliği etmiş olacaksın. (ağlamaya başlar)
(Cevdet Zehra’yı resmi bir mektebe yerleştiremedi ama bir Marabet mektebine yerleştirdi. Zehra mektebe gidip evden kurtulduğu için Mürşit çok sevinçliydi.)
(Cevdet ve Mürşit sahneden çıkar,Zehra sesli bir şekilde günlüğü okumaya başlar.)
Zehra: "Zehrayı gördüm. Büyümüş hemen hemen bir genç kız olmuş. Dört seneden beri görmemiş olmama rağmen o kadar çocuğun içinde derhal bulup çıkardım. Zehra mektep arkadaşlarıyla beraber bir yere gidiyordu. Allahtan son bir şey isterdim: Kocaman bir hanım olmuş kızımı son bir defa kucaklamak... Fakat buna imkân yok... Çocuğum benden utanır. (ağlamaya başlar) Ne yapalım elverir ki o bahtiyar olsun."
(Defter burada biter).
2.PERDE
(Zehra titreyerek kalkar,mumu alır ve babasının cenazesinin olduğu odaya girer)
Zehra: (hüngür hüngür ağlayarak) Baba... Benim zavallı babam. (babasının ayaklarını öper) Baba... Zavallı babam... Affet beni… (babasının göğsüne yatarak ağlamaya devam eder.)
( ışıklar söner,perde kapanır.)
Yorumlar
Yorum Gönder