Eşi ve kayınvalidesi nedeniyle kızlarından uzak düşmüş, kızlarını koruyamamış bir baba vardır. Kızları için bir şeyler yapmak ister fakat eşi ve kayınvalidesi yüzünden borç batağındadır. Bir kızı ölür. Diğer kızını korumak ister fakat elinden de bir şey gelmez.(...) Baba hep günlük tutar, baba öldüğünde ise bu günlük kızının eline geçer ve kızı okumaya başlar.
(Babanın bir köşede oturup kara kara düşündüğü bölüm verilmiştir.)
BİRİNCİ PERDE
Cevdet: Sana bir yardımda bulunabilir miyim Mürşit? (Eğilir.)
Mürşit: Geçti.. (Duraksar.) Bu tesadüf bir iki sene evvel olsaydı belki eski arkadaşa bir iyilik edebilirdin.. Fakat şimdi.. (Derin bir nefes alır.) Ölüler gibiyim.. (Gözlerini baktığı yerden ayırmaz.) Yuvarlanıp gidiyoruz...(Derin bir şekilde düşünür.)
Cevdet: Senin için mutlaka bir şeyler yapmalıyım.! (Israr eder.)
Mürşit: Hakikaten bir iyilik yapmak istiyor musun.? (Gözlerini Cevdet'e çevirir.)
Cevdet: Elbette.. Ona ne şüphe? (İstekli bir biçimde söyler.)
Mürşit: (Hüzünlenir.) İki kızım vardı. Biri öldü. (Derin bir iç çeker.) Öteki de ya ölecek.. Ya da ahlaksız olacak.. (Düşünceli bir şekilde duraksar.) Senin hatırlı ahbapların vardır, şu çocuğu bir leyli mektebe kabul ettirebilir misin? (Umut dolu gözlerle Cevdet'e bakar.) Böylece hem bir masumu kurtarmış hem de bana edebileceğin tek iyiliği etmiş olacaksın.(Artık kendini tutamaz, yüzünü diğer tarafa dönüp ağlamaya başlar.)
Cevdet: Üzülme kardeşim, ben ne eder ne yapar kızını bir mektebe kabul ettiririm. Sen hiç merak etme.! (Moral vermeye çalışır.)
Cevdet Mürşit'in kızını resmî bir mektebe koyamaz. Fakat dostlarının yardımı ile Zehra'yı Marabet Mektebi'ne yazdırır. Mürşit buna da razıdır çünkü kızını eşi ve kayınvalidesinden kurtarmış olmanın sevinci içerisindedir. (...) Mürşit yıllar sonra Zehra'yı görür fakat arkadaşlarının yanında olduğu için yanına gidemez, kızının utanmasını istemez.(...) Zehra defteri bitirdiğinde her şeyi öğrenmiştir. Cenazenin olduğu odaya gider.
(Zehra'nın her şeyi bildiği bölüm verilmiştir.)
İKİNCİ PERDE
Zehra: Baba... (Ağlar.) Benim zavallı babam..(Gözleri yaşlı bir şekilde babasının ayaklarını öper.) Baba.. Zavallı babam.. Affet beni.. (Büyük bir hüzün içerisindedir.)
Zehra birkaç gün sonra mektebinde döner. Muallimin artık bir eksiği yoktur. Acıma duygusu öğrenmiştir...
PERDE
Acımak, Reşat Nuri Güntekin
Yorumlar
Yorum Gönder