Kahramanlar:
Zehra: Başkahraman. Müşrik ve
Meveddet’in kızı. Öğretmen.
Müşrik: İyi kalpli, dürüst, kızını korumak isteyen bir
memur.
Meveddet: Zehra'nın annesi
Makbule: Zehra'nın anneannesi
(Eşi ve kayınvalidesi yüzünden kızlarından ayrı kalan bir
baba ve babası ölünce yazdığı defteri sayesinde kızının her şeyi öğrenmesi...)
1.
Perde
Cevdet:(üzgün bir şekilde) sana yardımda bulunabilir miyim
Mürşit? dedi.
Mürşit:(umutsuzluk içinde) geçti, dedi.
Cevdet:(yardım etmek isteğiyle) sana mutlaka bir şey
yapmalıyım Mürşit, dedi.
Mürşit:(yüzündeki ifadeyi bozmadan bir anda aklına kızı
Zehra geldi) bana hakikaten bir iyilik yapmak istiyor musun? dedi.
Cevdet:(bir yardımda bulunabileceği umuduyla)elbette...ona
ne şüphe,dedi.
Mürşit:(yüzü birden asıldı)iki kızım vardı... Biri
öldü...(gözünden bir damla yaş süzülmesine engel olamayarak devam etti) öteki
de ya ölecek...ya ahlaksız olacak...(bir umutla devam etti)senin hatırlı
ahbapların vardır...şu çocuğu bir leyli mektebe kabul ettirebilir misin?
Böylece hem bir masumu kurtarmış hem de bana edebileceğin tek iyiliği etmiş
olacaksın,dedi.
(Cevdet Zehra’yı resmi bir mektebe yerleştiremedi ama bir
Marabet mektebine yerleştirdi. Zehra mektebe gittiği için Mürşit çok sevinçliydi)
(Cevdet ve Mürşit sahneden çıkar, Zehra okumaya devam eder.)
2.Perde
Zehra: "Zehrayı gördüm. Büyümüş hemen hemen bir genç
kız olmuş. Dört seneden beri görmemiş olmama rağmen o kadar çocuğun içinde
derhal bulup çıkardım. Zehra mektep arkadaşlarıyla beraber bir yere gidiyordu.
Allahtan son bir şey isterdim: Kocaman bir hanım olmuş kızımı son bir defa
kucaklamak... Fakat buna imkân yok... Çocuğum benden utanır. (ağlamaya başlar)
Ne yapalım elverir ki o bahtiyar olsun."
(Babasının ölüm haberiyle verilen adrese gider)
3.Perde
(Zehra artık her şeyi öğrenmiştir. Perişan bir halde
ağlayarak, babasının cenazesinin yattığı odaya girmiştir)
Zehra: (ağlamasına engel olamayarak) Baba... Benim zavallı
babam... Baba... Zavallı babam...Affet beni, dedi.
( Zehra birkaç gün sonra Anadolu’daki mektebine döndü.
Muallimin artık bir eksiği kalmamıştı. Acımayı öğrenmişti.)
Yorumlar
Yorum Gönder